… naar school lopen langs de appartementengebouwen waar ‘s morgens vroeg, door vage openingen waarachter zich donkere gangen bevinden, personeel van onvermoede bedrijfjes naar buiten komt om tegen de gevel te hangen, waar brood en gebak daglicht te zien krijgen of in tweeën gezaagde karkassen van de achterbank van een Lada worden opgetild en naar binnen verdwijnen. Langs taxichauffeurs die wachten op een ritje. Langs een bejaarde vrouw die sigaretten en kauwgom voor zich heeft liggen op een tafeltje. Langs een ‘gaisjnik’ die van onder een indrukwekkend hoofddeksel auto’s aanhoudt om hun bestuurders naar de papieren te vragen. Achter een vrouw van een jaar of veertig die zoals zo vaak energiek voor me uit loopt en die ik nooit in iets anders heb gezien dan een paarsig mouwloos hemd, een grijze broek en platte sandalen.

… op een hoek van de straat stoppen voor een papieren beker met één van de nationale Kirgizische dranken. Tsjalap bijvoorbeeld, dat doet denken aan een licht sprankelende, licht gezouten versie van karnemelk, of maksym, dat veel moeilijker is thuis te brengen maar gemaakt wordt van gefermenteerde granen. Het was even wennen, maar gekoeld zijn deze dranken een zegening in het droge, warme weer van de Kirgizische zomer.

… onder het lopen luisteren naar de muziek van Ю-Питер (Joepiter) op de iPod. De leider van de groep, Vyatsjeslav Boetoesov, houdt van woordspelingen en heeft voor het live-album waar ik het meest naar luister de titel 10-Питер gevonden: je vindt in wat sprekend lijkt op de naam van de band het getal 10 terug (het zijn geloof ik opnames van een concert uit 2010) en de troetelnaam van de stad waar ze vandaan komen: Pieter, oftewel Sint-Petersburg. De muziek is van ver weg en toch toepasselijk, want in het Russisch.

… praten over van alles wat in het hoofd opkomt met leraressen die hieraan gewend zijn geraakt en er volop aan meegedaan hebben. Woorden verzinnen die best hadden kunnen bestaan maar die een glimlach ontlokken aan wie beter weet. Andere, wel bestaande woorden met elkaar verwisselen en zo ‘ongekleed’ zeggen in plaats van ‘hopeloos’. Het gesproken woord probeert het hoofd voor te blijven en struikelt daarbij regelmatig over de eigen medeklinkers. Hoofdschuddend denken: heb ik wel wat geleerd? En weten: ja hoor, heel veel zelfs.

… lunchen in het hetzelfde café van altijd waar ze aardige dingen zeggen: nee toch? maar je komt toch nog wel een keer terug? En waar ze er alweer in geslaagd zijn nieuwe dagschotels te presenteren. De hele Kirgizische keuken is een oefening in: doe zoveel mogelijk verschillends met steeds dezelfde tien ingrediënten. Het is geen verfijnde keuken, maar de groente is seizoensafhankelijk en smaakvol en, zoals iedere Kirgiziër je graag vertelt, afkomstig uit schone, ecologisch verantwoorde, kleinschalige landbouw.

… Skypen met Charlotte, die in een guesthouse blijkt te zitten in Satun, in het zuiden van Thailand. Hee, maar ze was aan het varen op de schoener waar ik het eerder over had. Niet meer, nee, en ze heeft zwaarwegende argumenten voor ons allebei om onze plannen om later in het jaar mee te varen naar Indonesië en Tasmanië verder maar te vergeten. Jammer, maar beter om er nu achter te komen en niet op volle zee, op honderden mijlen van de Australische westkust. En ruimte dus voor nieuwe plannen. Het wordt tijd om naar huis te gaan, binnenkort zijn we allebei weer in Penang.