Here are some photos taken during the early years of my/our travels, dating as far back as 2007. Captions in Dutch.
meisje, Ambon, Indonesië
kinderen, Banda Neira, Indonesië
vogels vrijlaten voor ‘good luck’, Bangkok
hij heeft niet door dat hij naar de verkeerde camera kijkt… Bangkok
verschillende gezichten van Thailand
jonge monnik, noordelijk Thailand
Het menu staat op de muur: kway teow naam, oftewel noedelsoep
snoepwinkel, Sabah, Maleisië
waakhond, Kuala Lumpur, Maleisië
festival in Okazaki, Japan
festival in Okazaki, Japan
Okazaki, Japan
Okazaki, Japan
na een kabaddi-wedstrijd in Kuala Lumpur, Maleisië; raad eens wie er gewonnen heeft?
bij een tempel in de Gobi-woestijn, Mongolië
een monnik legt uit bij een boeddhistisch heiligdom in Mongolië
Gobi-woestijn, Mongolië
waakhond, Siberië
op het Russische platteland zijn toiletten buiten
wisseling van de wacht, Irkoetsk, Rusland
Buryatië, Rusland
in de rij voor somtam, Bangkok
dansen onder de brug, Bangkok
op de klong, Bangkok
begin van de regentijd, Bangkok
begin van de regentijd, Bangkok
Voortzetting van een onderbroken reis 
30 Aug 2010 at 16:42
Ontdekte deze foto’s nu pas. Wat een aparte foto van dat Indonesische meisje met haar neus en lippen tegen het raam geplakt, die nadenkende blik in haar helderblauwe ogen… Doe deze maar bij de selectie voor de tentoonstelling.
31 Aug 2010 at 08:16
(glimlacht) Tentoonstelling? O ja, de tentoonstelling! Moet er nog voor sparen…
7 Nov 2010 at 13:43
Wat leuk, die laatste foto, waar ze een balletje hooghouden: dat spel zie je in allerlei variaties over de hele (Aziatische) wereld. In Vietnam doen ze het met een badminton shuttle, daar heet het spel Dà (schoppen) Cau (shuttle). Past goed in de traditie van publiekelijke lichamelijke oefening. Chinezen noemen het Jianzi, Japanners Honokemari, Gek genoeg doen ze het ook in Australië, met een gevlochten rieten balletje, Hackey Sack. Ik heb het wel eens geprobeerd, met jonge Vietnamezen, in Hanoi. Los van het feit dat het razend moeilijk is, na vier minuten ben je bek af.
8 Nov 2010 at 02:32
Dan zijn de PSP en de DS, waar je in Maleisië veel kinderen mee bezig ziet, toch een stuk minder vermoeiend. Die hoef je niet omhoog te schoppen. Wel veel minder spectaculair voor de omstanders…
8 Nov 2010 at 10:00
Moest even langs Google om te zien wat PSP en DS is… mijn zoons reeds lang het huis uit, had geen idee.
Zie jij ze in Maleisië dit spel nooit spelen? Volgens mijn informatie heet het daar ‘Sepak Takraw’. Onder die naam werd het zelfs gespeeld op de Asian Games in Qatar, in december 2006.
Klinkt allemaal reuze wijsneuzig, maar ik weet dit toevallig omdat ik destijds research deed voor mijn Vietnam boek, en ik wilde het Dà Cau dat je overal tegenkomt in context plaatsen. Ontdekte gaandeweg dat dat spelletje overal ongelooflijk populair is. In Nepal heb ik ooit kinderen in de weer gezien met balletjes die ze in elkaar geknutseld hadden van louter elastiekjes. Armoede maakt inventief.
8 Nov 2010 at 11:40
Ha. Weer een mooie aanleiding om het net in te duiken en er weer wat wijzer uit te komen. Je had het over sepak takraw en ik dacht: sepak ziet er Maleis uit, maar takraw niet. En inderdaad: sepak is een Maleis woord, takraw is Thais (ตะกร้อ fonetisch geschreven, zelf vindt ik dit beter: takrôh).
De engelstalige wikipedia heeft een erg uitgebreid en informatief artikel over sepak takraw.
Nee, ik heb het in Maleisië nog niet zien spelen, wel in een dorpje in het noorden van Thailand, waar prachtige atletische bewegingen werden uitgehaald: smashes uitgevoerd door de voeten die boven het hoofd uitkomen, dat soort dingen.
Het is ook een etnische kwestie: waar we op het ogenblik zijn, in Penang, is de bevolking hoofdzakelijk Chinees. Chinezen gebruiken liever hun hoofd dan hun voeten, als ik me deze generalisatie mag permitteren.
O, en dit is nog niet alles. Ik zie dat in Vietnam zowel het door jou genoemde da cau gespeeld wordt met de shuttle (ik schrijf da cau zonder accenttekens, als je dit invoert in de Engelse wikipedia krijg je ook hier een artikel over), als de versie met de rotan bal, onder een iets andere naam, al ben ik nooit in Vietnam geweest en kan ik niet weten of dat veel voorkomt. Niet zo vreemd trouwens dat er regionale verschillen en overeenkomsten bestaan. Het is allemaal erg boeiend.
8 Nov 2010 at 13:36
In het Vietnamees vind je diakritische tekens die ik nog niet eerder zag, officieel schrijf je het als đá cầu, met op de a een circonflexe met een staart. Hier (http://dacau.info/) een Vietnamese website waar de sport uitvoerig behandeld wordt, zie je meteen hoe het Vietnamees er uit ziet. Een onbegrijpelijk lastige taal. Ik denk dat ik drie woorden ken, zonder uitzondering samenhangend met de consumptie van sterke drank.
Dá cầu wordt officieel ook over een net gespeeld, dus echt zoals ons badminton maar dan zonder racket, maar het leukste is zo’n cirkel mensen die elkaar de shuttle toeschoppen. Opvallend vaak zijn het ouderen die ad hoc een groepje vormen. Nu ik erover nadenk, toen ik op straat daar een keer aan meedeed was het niet in Hanoi maar ergens in de Mekong Delta, dus in Zuid-Vietnam.