Nadat Charlotte het baby-schorpioenvisje had gevonden waarvan de foto in het vorige stukje stond en ze nog een paar hele mooie foto’s van volwassen dieren had genomen leek het me aardig deze naast elkaar te leggen – of in dit geval, onder elkaar.
Nog eens het kleintje. Wat dit wurm wil worden als hij groot is?
Schorpioenvissen zijn wat eigenaardige dieren. Als je je vissen voorstelt als dieren die in het gunstigste geval langs komen zwemmen en anders alleen maar hard wegzwemmen, moet je bij de schorpioenvis je mening herzien. De schorpioenvis zwemt niet. Niet echt. De schorpioenvis brengt zijn hele leven door met liggen wachten. Hij zoekt een lekker plekje uit en gaat liggen, doet alsof hij er niet is, en wacht tot zijn eten voorbij komt. Mocht hij worden lastiggevallen, dan schuift hij hooguit een paar meter op en doet gewoon weer alsof hij er niet is. Hij neemt de kleuren aan van zijn omgeving, verroert geen vin, en wacht.
Nou, dit dus. Een volwassen schorpioenvis van zo'n dertig centimeter lang.
Wanneer een niets vermoedend visje of garnaal dicht genoeg langs de goed vermomde mond komt gaat die een fractie van een seconde open terwijl de kieuwen zich verwijden, waardoor de ongelukkige prooi naar binnen wordt gezogen en verandert in schorpioenvissenvoer. Een fractie van een seconde is kort, hoor. Dat zie je nauwelijks. Het ene moment zwemt er iets, het volgende moment is het weg.
En dan gaat de dagelijkse routine weer door. Liggen. Wachten. Liggen wachten. En af en toe argwanend kijken naar duikers die voorbij komen, door de camouflage heen kijken, en naar hun partner een groot raam tekenen: ik heb er weer één gevonden, ongeveer hier, kijk maar eens of jij hem ook ziet. Daarbij hoeft hij zich niet echt zorgen te maken: zijn giftige stekels vormen een voldoend afweermiddel tegen al te nieuwsgierige bovenwaterdieren. Die houden dus een eerbiedige afstand, maken wat foto’s, en gaan weer verder.
En dan gaat de dagelijkse routine weer door. Liggen. Wachten.
Twee bij elkaar. Misschien verstoren we een romantisch samenzijn...
Voortzetting van een onderbroken reis 
29 Apr 2011 at 05:44
Deze vissen zien er prachtig, hetzij ietwat beteuterd uit. Ik ben in de wateren rondom Banda ooit op zo’n beest gestapt. Vierentwintig uur lang helse pijnen, de dagen daarop leed ik nog steeds veel pijn maar het voelde haast lekker aan vergeleken bij de eerste dag.
Die onderwater camera doetut prima 😉
29 Apr 2011 at 08:50
Dan zul jij ook wel beteuterd gekeken hebben… Da’s het lullige, ze komen tot in heel ondiep water voor, en zeker als zwemmer zie je ze niet. Waarom zwemmen ze ook niet gewoon weg, zoals normale vissen!
Heb dat van die camera aan Charlotte verteld en erbij gezegd dat dat natuurlijk een complimentje voor haar is 😉
1 May 2011 at 07:17
Er is nog een andere rakker die graag stil ligt in ondiep water. De steenvis, die zoals zijn naam al doet vermoeden, op een steen lijkt. De pijnen die de stekel van deze ondeugd veroorzaken zijn met geen pen te beschrijven en het gif tast het centrale zenuwstelsel aan waarna de dood kan intreden. Overlevingsremedie: Steek het getroffen lichaamsdeel (meestal de viet) in een bak met bijna kokend water. De pijn van het bijna kokende water voelt weldadig aan vergeleken bij de pijn van het gif.
Wat is de natuur toch mooi…
1 May 2011 at 07:17
eh..voet..
1 May 2011 at 07:24
Oh, ik las net dat het door de steenvis gestoken lichaamsdeel vaak afsterft en dan geamputeerd moet worden. De pijnen zijn vaak zo hevig dat het slachtoffer in een shock kan geraken.
Weer een mooie creatie van God, die de steenvis ongetwijveld tijdens sjacherijnige bui op een regenachtige dinsdagmiddag in elkaar geknutseld heeft…
1 May 2011 at 15:30
De steenvis is familie van de schorpioenvis. Hij kijkt zo mogelijk nog beteuterder. Kun je je wel iets bij voorstellen. Denk maar eens aan een jong steen/schorpioenvisje waar de vriendjes komen aanbellen (schattige nemootjes, vlotte babycuda’s): ga je mee zwemmen? En dan moeten zeggen: nee, ik moet van mijn moeder stilzitten. Die heeft al gauw geen vriendjes meer. Of: wat wil je later worden als je groot bent? Heel giftig.
Die vissen zitten wel heel goed in elkaar trouwens, de steenvis is nog veel moeilijker te vinden dan de schorpioenvis. Nou duurden tijdens de schepping die regenachtige dinsdagmiddagen nog veel langer dan tegenwoordig, vandaar.
1 May 2011 at 15:56
Richard, volgens mij hebben de steenvis en schorpionvis geen zwemblaas en kunnen dus niet ‘zweven’ door het water.Vandaar die luie stoel tussen het koraal.
2 May 2011 at 11:38
Geloof dat je gelijk hebt. Dat kun je trouwens ook omdraaien: vanwege die luie stoel hebben ze geen zwemblaas (meer). De kip en het ei op z’n onderwaters.
3 May 2011 at 09:21
😉
1 May 2011 at 16:00
Tja, vroeger duurden regenachtige dinsdagmiddagen zoo vreselijk lang. Er was geen tv, geen krant, geen boeken. Die dingen zijn later allemaal geschapen door de mens.
Maar je hebt gelijk. De steenvis is een vernuftig, gecompliceerd dier. Maar was het nu echt nodig om dat gif ZO sterk te maken? Het had ook toch wel een beetje minder gekund?
2 May 2011 at 11:42
(De schepper legt de laatste hand aan de steenvis. Hij is al vroeg aan de neut gegaan en is niet zo vast van hand meer. ‘Oeps, een beetje uitgeschoten met het gif’ zegt hij tegen zichzelf. En giechelt wat voor zich uit. Zo is het ondanks de regen toch nog een plezierige dinsdagmiddag geworden.)
3 May 2011 at 09:23
Het “legt de laatste hand aan de steenvis” is fenomenaal.